صد و بیست و چهار هزار تا مطلب قبل از بازی دیشب ایران و بوسنی ، وسط بازی و بعدش خواندم ! اما قشنگترین ، انصافانه ترین و درست درمان ترینش حرف نی ما بود : اولین جام جهانی ای بود که دغدغه مان زنگ تفریح شدن نبود و جددی جددی غصه و حسرت صعود نکردن را خوردیم ، با این بضاعت با این بازیهای تدارکاتی با این فدراسیون با این مسئولین و مدیران خداییش در حد خودمان خوب بودیم ، خدا را چه دیدی شاید با کیروش یا بی او ، یا با یک ولاسکوی فوتبالی ، جام جهانی بعدی بازی سوممان با خیال راحت از صعود ، تشریفاتی باشد و مواظب این باشیم که به تیم اول گروه مقابل نخوریم ، کللن آفرین و خسته نباشید به بازیکنان و آقای کیروش ، خلاص.
واقعا انقدر خوب بود همه چیز و فرای تصورمون بود که جدی جدی متاسف شدیم از باخت و حذفمون.
مایی که قبل از شروع بازی ها بی شک منتظر بازی ضعیف تیم ایران و شکست مفتضحانه اش در مقابل آرژانتین بودیم، حالا بعد از دیدن اونهمه تلاش از ملی پوشانمون، سرمون رو بالا گرفتیم و گفتیم تیم ما بود که با نیجریه تساوی کرد(نیجریه ای که دو گل به آرژانتین زد)، تیم ما بود که اینجوری نفس آرژانتین رو گرفت که تا دقیقه نود نتونن دروازه مون رو باز کنن...
تیم ما بود که اینبار و شاید برای اولین بار انقدر "غیرت" داشت...
ملت جوگیری هستیم، ما فقط یک بازی خوب بودیم و دو بازی بد. در کل مثل جام جهانی های قبل بودیم. تو سال 98 هم فقط مقابل امریکا خوب بودیم و امتیاز گرفتیم و فقط جلوی اون تیم خوب بودیم. امسال هم فقط جلوی آرژانتین خوب بودیم و جلوی تیمای دیگه افتضاح.واقعیت همینه
همیشه انقدر خوش بین بودن خوبه آیا؟!
مرد و مردونه ته دلتون یه ذره هم غُرو شکایت نیست؟
واقعــــــــــــــــــــــا"؟؟؟
ته دلم
دقیقن و عمیقن
همین چیزی بود که نوشتم
عین به عین و واو به واو و مو به مو
تبریک میگم
تعجب کردم چون خودم بعد از بازی عملیات 125 لازم بودم:|
مهم این بود که بچه هامون با غیرت بازی کردن...مهم این بود که بعد بازی آرژانتین کسی نتونست بگه جشنواره گل مسی...مهم این بود که همه ی دنیا از بازی ایران شگفت زده شدن...مهم اینه که دروازه کاسیاس بیشتر از دروازه ما باز شد...مهم این بود که ما خوب بازی کردیم
باید قدر شناس بچه ها بود