درباره من
پیوندها
دسته‌ها
- روزنوشت 292
- کوت آه 114
- نظربازی 13
- خبرتلغراف 21
- نستعلیقات 2
- چند شماره ای 16
- هذیان های خط خطی 29
- عقاید تک نفره 108
- فقطعکس 25
- خودت بخون خودت ببین 58
- تاواریشانه 18
- خوشم میاد بدم میاد 4
- پیشآپدیت 8
- سه تصویر کات 7
- شیرزاد 10
- دوووربین 10
- نامه های کرگدن به محسن 4
- دیگران نوشت 17
- بازی وبلاگی 16
- خیلی شخصی 9
- سه اپیزودی 6
- تشکرجات 6
- پست صوتی 3
- خاطره باز 19
- مغزهای شیطون بلا ! 3
- پست رمزدار 1
- عمه ناهید 4
- سینما سینما 4
- تولدانه 5
- سفرنامه 2
- بامززه جات! 21
- عشق احتمالن یعنی ... 1
- شـــــــعـــــــ ر 14
- از پشت عینک من 6
- لغتنامهء شخصی 1
- خواب دیدم خواب می دیدم 3
- سر چی ببندیم ؟! 1
- کاریکاتور ... پس که اینطور 2
- موسیقآوا 3
- پُش وانتی ! 1
جدیدترین یادداشت‌ها
همهبایگانی
- آذر 1393 4
- آبان 1393 12
- مهر 1393 6
- شهریور 1393 7
- مرداد 1393 14
- تیر 1393 14
- خرداد 1393 7
- اردیبهشت 1393 9
- فروردین 1393 4
- اسفند 1392 21
- بهمن 1392 16
- دی 1392 21
- آذر 1392 19
- آبان 1392 28
- مهر 1392 19
- شهریور 1392 13
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 9
- خرداد 1392 14
- اردیبهشت 1392 11
- فروردین 1392 17
- اسفند 1391 17
- بهمن 1391 19
- دی 1391 15
- آذر 1391 18
- آبان 1391 15
- مهر 1391 13
- شهریور 1391 20
- مرداد 1391 21
- تیر 1391 20
- خرداد 1391 22
- اردیبهشت 1391 25
- فروردین 1391 25
- اسفند 1390 22
- بهمن 1390 18
- دی 1390 22
- آذر 1390 28
- آبان 1390 23
- مهر 1390 23
- شهریور 1390 30
- مرداد 1390 19
- تیر 1390 21
- خرداد 1390 24
- اردیبهشت 1390 20
- فروردین 1390 20
- اسفند 1389 25
- بهمن 1389 7
- دی 1389 17
- آذر 1389 32
- آبان 1389 34
- مهر 1389 25
- شهریور 1389 18
آمار : 1519959 بازدید
Powered by Blogsky
ناامیدی
فقط یک کلمهء هفت حرفی نیست
یک احساس بد و تلخ و گزنده ست
بعد از طی کردن هفت خوان رستم
و رسیدن سر خانهء اول ...
محسن باقرلو
شنبه 23 دی‌ماه سال 1391 ساعت 05:47 ب.ظ
به هر حال به تقدس عدد هفت خودمونو تسکین می دیم..
استاد چجوریاس که مورچه ناامید نمی شه اما ما ناامید می شیم؟ چطوره که آدم دلش می خواد بعد از هر شکست یه دل سیر گریه کنه اما وقتی پیروز می شه فقط واسه یه مدت کوتاه خوشحاله؟
زندگی بازی مسخره ایست که گاهی دلت می خواهد بکشی زیرش!
خدا نکنه ناامیدی سراغ کسی بیاد که از بیخ وبن متلاشی می کنه ...
عالی بود :)
ناامیدی فقط یک کلمه نیست ....عالی گفتید جناب ...
ناامیدی گاهی نگاهی خسته است به آزادی ...رها شدن ...
ناامیدی گاهی نگاه منتظری است به جاده ای که سالهاست مسافری از آن نگذشته ...
ناامیدی گاهی ماندن در همان خوان اول است که هیچگاه به دو و سه و ...هفت نمی رسد.
راست گفتید احساسی است بد تلخ و گزنده که دست و پایت را می بندد و ویرانت می کند و فقط آه می ماند .
کوت آه...
ناامیدی یعنی این که تمام راههای ممکن و حتی غیرممکن رو هم امتحان کردی و باز هم سر جای اولت هستی. یعنی عجز کامل. یعنی .......
اصلا شما بهتر گفتی همون هفت خوان رستم هستش.
سلام
چقدر خوشحالم که همیشه خانه اول همچنان پابرجاست ... چقدر دلگرمم که ته تهش باز خانه اول است ... هر چه باشد بهتر از ویرانه ای است که هیچ حسی نداشته باشی حتی ناامیدی ...
خانه اول که باشد یعنی امید هنوز هست یعنی میشود تا خانه های بعدی هم رفت خانه به خانه ...زندگی زیباییش اینه که مثل بازی مار پله است میری بالا میای پایین و چه لذتی دارد این دوباره اوج گرفتن ها و اینکه در نهایت از هیچ ماری نخواهیم ترسید و کم کم مارها را هم راحتر می پذیریم ...
"من نگویم انتظار او زارم میکُشد
ناامیدیهای بعد از انتظارم میکشُد"
این شعر که نمیدونم از کیست رو زیاد با خط پدرم توی یادداشتهایش میخواندم.
لازم نبود که به سن و سالش برسم تا من هم به جایی برسم که این را گوشه و کنار دفترهایم بنویسم..
دو خط اول کامنت جناب محمد مهدی شاید روزنه شاید مرهم شاید دلخوشی شاید تسکین یا تسلی اما هر چه بود انگار باید در کنار این پست میخواندمش.
یه احساس که هرچند تلخ و گزنده باشه، اما مثل همه ی احساسای خوب و بد دیگه، میگذره
آخ که آدم وقتی گیرش بیافته....
حتی کتمان وجود اش هم بهتر از تایید کردنش هست
همه از عهده اش بر می آییم
از عهده اش برمی آیید
از عهده اش بر می آیند
از عهده اش بر می آیم...
«دل همه مون خوشه به نوستالژی های کوچیک و بزرگی که یادگار اون دانشکده ی فراموش نشدنی ان. گاهی که سر می زنم به دانشکده باورم نمی شه این جسد بی روح، این آجرهای چرک، این نیمکت های زوار در رفته، متعلق به مکانی ان که یه روزی بی زوال به نظر می رسید و مرکز کائنات بود از نظر خیلی ها»
احسان جوانمرد
ناامید نیستم اما کاش دیوار ما آدم ها هم پنجره ای داشت...
پایه ام دوست من پاشو بیا خونمون یه خورده با هم احساس نا امیدی کنیم خیلی حال میده ... من از بدبختی هام می گم تو هم از بیچارگیهات ... شایدم یه پوکری بازی کردیم احساسمون یادمون رفت
ایول الله به ارش خان
از اونجاییکه کلمه ی "ناامیدی" خودش پره از حس های مزخرف، من دیگه ترجیح میدم چیزی نگم در موردش.
سلام
حدس می زنم خودتان هم می دانید ولی به جای " ء "
" ی" بگذارید هم از نظر نوشتاری درست تر است ،هم زیباتر.
کلمه ی، خانه ی
الان درست روی نقطه ای
وایسادم که اگه فکرکنم
به ناامیدی لیز میخورم
و سقوط میکنم.پس
فعلا سکوت اختیار
میکنم...........
یاحق...
چه زیبا بود این پست..
درود .
یاد یکی از پست های وبلاگ قدیمی ام افتادم :
نومید مباش عزیزکم .
ایمان داشته باش
و باور کن
که به زودی
- روزی از همین روزها -
ما نیز
تمام خواهیم شد .
بدرود .
همیشه جایی واسه امید هست ولی نمیدونم کجاس...
ناامیدی همیشه هست...
کاش اون "نا" رو بشه راحت تر برداشت
ینی بعضی وقتا میشه ها
ولی نه همیشه!
آه باقرلوی ِ جان
جمله ها
داستانها را درست می کنند
و داستانها
آدمها را بدبخت می کنند
و بدبخت ها
لباسهایشان را در می آورند
و با چشم های بیچاره آدم را
به زندگی
تشویق می کنند