درباره من
پیوندها
دسته‌ها
- روزنوشت 292
- کوت آه 114
- نظربازی 13
- خبرتلغراف 21
- نستعلیقات 2
- چند شماره ای 16
- هذیان های خط خطی 29
- عقاید تک نفره 108
- فقطعکس 25
- خودت بخون خودت ببین 58
- تاواریشانه 18
- خوشم میاد بدم میاد 4
- پیشآپدیت 8
- سه تصویر کات 7
- شیرزاد 10
- دوووربین 10
- نامه های کرگدن به محسن 4
- دیگران نوشت 17
- بازی وبلاگی 16
- خیلی شخصی 9
- سه اپیزودی 6
- تشکرجات 6
- پست صوتی 3
- خاطره باز 19
- مغزهای شیطون بلا ! 3
- پست رمزدار 1
- عمه ناهید 4
- سینما سینما 4
- تولدانه 5
- سفرنامه 2
- بامززه جات! 21
- عشق احتمالن یعنی ... 1
- شـــــــعـــــــ ر 14
- از پشت عینک من 6
- لغتنامهء شخصی 1
- خواب دیدم خواب می دیدم 3
- سر چی ببندیم ؟! 1
- کاریکاتور ... پس که اینطور 2
- موسیقآوا 3
- پُش وانتی ! 1
جدیدترین یادداشت‌ها
همهبایگانی
- آذر 1393 4
- آبان 1393 12
- مهر 1393 6
- شهریور 1393 7
- مرداد 1393 14
- تیر 1393 14
- خرداد 1393 7
- اردیبهشت 1393 9
- فروردین 1393 4
- اسفند 1392 21
- بهمن 1392 16
- دی 1392 21
- آذر 1392 19
- آبان 1392 28
- مهر 1392 19
- شهریور 1392 13
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 9
- خرداد 1392 14
- اردیبهشت 1392 11
- فروردین 1392 17
- اسفند 1391 17
- بهمن 1391 19
- دی 1391 15
- آذر 1391 18
- آبان 1391 15
- مهر 1391 13
- شهریور 1391 20
- مرداد 1391 21
- تیر 1391 20
- خرداد 1391 22
- اردیبهشت 1391 25
- فروردین 1391 25
- اسفند 1390 22
- بهمن 1390 18
- دی 1390 22
- آذر 1390 28
- آبان 1390 23
- مهر 1390 23
- شهریور 1390 30
- مرداد 1390 19
- تیر 1390 21
- خرداد 1390 24
- اردیبهشت 1390 20
- فروردین 1390 20
- اسفند 1389 25
- بهمن 1389 7
- دی 1389 17
- آذر 1389 32
- آبان 1389 34
- مهر 1389 25
- شهریور 1389 18
اگر دو سه تا کلاس نیمه جددی زبان بدن و سی آر ام و آمادگی برای نمایشگاه که توسط شرکت برگزار شده را کنار بگذاریم از زمان دانشگاه تا امروز هرگز سر هیچ کلاسی ننشسته بودم ... سخت بود ، خیلی سخت بود ... وختی داشتم وسط درس دادن استاد چُرت میزدم ، وختی جریان سیال کلافگی بی حد و دیوانه کننده از مغز به باسن و بلعکس در جریان بود ، وختی وسط کلاس دلم چای میخواست و سیگار ، وختی عقربه های ساعت در نظرم شاخک های حلزون را تداعی میکردند ... به این فک میکردم که چار پنج سال آآااااانهمه ساعت را چطور نشستم سر آن کلاسها ... واقعن چطور ؟ ... تنها جواب محتملی که به ذهن میرسد تاثیر ویران کنندهء گذر این سالهایی است که چارده سال پیرترم کرده ... واقعیت این است که ذهن و مغز آدم در هر بُرهه ای از زندگی برای یک سری چیزها آمادگی و تاب و توان دارد که شاید در بُرهه ای دیگر حتی فک کردن به آنها هم آزار دهنده باشد چه برسد به انجام دادنشان ... دوگانگی نیست ... عینهو تفاوت طعم چای ولرم شیرین توی شیشه شیر برای نوزاد و خواهر مثلن هفت هشت ساله اش ... یا یک چیزی توو همین مایه ها !
عینهو تفاوت طعم چای ولرم شیرین توی شیشه شیر برای نوزاد و خواهر مثلن هفت هشت ساله اش
یا برای پدر خسته از سرکار آمده اش که فقط چای داغ میخواهد آن هم قند پهلو
یا چای ای که افطارهای ماه رمضان گلوی روزه دار را باز میکند
با چای ای که صبح امتحان کنکور نمیدانی با آن همه استرس چطور کوفت میکنی و میروی سر جلسه
با چای ای که در کافه ی محبوبت همراه با کیک شکلاتی تازه مینوشی و با روبه رویی ات گپ میزنی
هر چیزی برای زمان است..هر زمانی هم برای کاری..
یاد زمانی برای مستی اسب های قبادی افتادم
راستی، به هر حال همیشه میشود چای تازه دم کرد...نه؟
نخواستم آخر کامنتم مثبت اندیشی بازی در بیاورم و گند بزنم به خودم و کامنتم ها !
اما خب به نظرم گاهی بعضی چیزها بستگی به انگیزه دارد و حال و هوایمان، نه سن و زمان..
ضمنا
پستتان عالی بود و ترسناک
دوست ندارم روزی برسد که ببینم کاری را بخواهم ولی نتوانم انجام بدهم...حتی گاهی خواستن هم توانستن میخواهد..یعنی باید نای خواستن هم داشته باشی..
از این نشدن ها و نتوانستن ها و خستگی ها میترسم..خیلی..از نبودن ها هم.
چند روز پیش یکی از دوستای دانشگاهم ایمیل زد که دفترچه ی کارشناسی ارشد پیام نور اومده.... قبلا بهش گفته بودم که می خوام شرکت کنم و حتما بهم خبر بده.... دفترچه رو دانلود کردم و یه چند ساعتی هم باهاش سرگرم بودم ولی دیدم نمی شه ...
دیدم حسش نیست ....
دیدم اون روزی که به مهرنوش گفتم می خوام ارشد شرکت کنم حس و حالم زمین تا آسمون با امروزم فرق داشته ....
حتی فکر سر کلاس نشستن ... حتی تصور پس انداز کردن واسه شهریه .... حتی خیال تحقیق و پژوهش حالمو بد می کنه ....
نه دوگانگی نیست...
تفاوت چای خواهر هفت هشت سالس با چای لب سوز پیرمرد فرتوتی که تمام روز روی تخت سیاه و چرک یک قهوه خانه ی بین راهی جا خوش کرده ...
اوهوم ...
حالا راستشو بگو سر کلاس زبان بدن چی یاد گرفتی؟
مثلا دانشجو ها که می یان ثبت نام زبان بدنشون رو بلدی دیگه ؟
جالبه ها.... جزوتو بده ما هم بخونیم....
جزوهء این کلاس دو بخش داره
زبان نیم تنهء بالای بدن و نیم تنهء پایین !
اولی رو مشکلی نیس ولی دومی رو فقط به کیامهر میدم !!
حیف اینجا خانواده رد میشه ....
مجددن حضورتون عارضم که:
اوهوم !
ما میخواستیم بیائیم اینجا دعوایتان کنیم و بگوئیم اصلا این حرفها نیست و اینها همه خمودگی و تنبلی ناشی از فاصله افتادن بین آن سالهای سر کلاس نشستن و این سالهاست و اینکه آدم اگر انگیزه داشته باشد و خودش را مقید کند به این خمودگی غالب میشود و اینکه شما اتفاقاً خیلی نمونهء خوبی پیش رویت داری و این جور حرفهای مادربزرگانه، اما دیدم داری با مهربان جانم اختلاط های دوستانه میکنی و خوب ... یخورده روم نشد بیام وسط این بحث بانمکتون و یه خورده هم دیدم چه کاریه که بیام و موعظه کنم؟ اینه که تصمیم گرفتم فقط یه گل بذارم و برم.
بفرمائید. اینم گل -----------> "گل"
ارادت خدمت پروین بانوی گرام و تیراژهء عزیز ...
اتفاقا کلاسهای آموزشی حین کار چون میدونی قرار نیست امتحانی ازش بگیرن انگار آدم با انگیزه بیشتری گوش میده ولی خب تحمل اون همه ساعت کلاس و درس دانشکده در کناره همکلاسیها و رفقا و بعضی ها(
) گاه طعم عسل میدادها
ما همین الانشم که هنوز "جوون" نامیده میشیم تحمل خیلی از کارهای حتی دو سال ِ پیشمان را نداریم ... :|
به ظاهر زمختش نگاه نکنید، با معرفت تر از جنگ پیدا نمی شود!! جنگ اسمش بد در رفته؛ این روزها بیشتر! هیچ دقت کرده اید چرا در تقابل جنگ و صلح، این فقط جنگ است که نوستالژی دارد، حرف و حدیث دارد، گفته ها و ناگفته ها دارد؟! عجبا، حتی آنهایی که اسم خود را «صلح طلب» گذاشته اند هم، به وقت خاطره، دم از مخاطره جنگ می زنند! من فرمانده جنگ بودم، من محور جنگ بودم، جنگ این را داشت، این را نداشت، این خوبی را داشت، آن را نداشت! کی و کجا صلح به پای جنگ رسیده در این همآورد؟ صلح از جنگ بهتر نیست، بلکه جنگ از صلح مظلوم تر است! من قبول دارم که اغلب می گویند «زنده باد صلح» اما حتی همین جماعت نیز، همه ادعای شان جنگ است، نان جنگ می خورند و دم از صلح می زنند! هر چقدر «صلح کجایی که دلم تنگ توست» بی مزه و فی الواقع موهوم است، عجیب به دل می نشیند این «جنگ کجایی که دلم تنگ توست»… اما «عجیب»! یعنی با همه زخم هایش! با همه بی معرفتی هایش! با همه شکستگی ها و دلشکستگی هایش! جنگ است دیگر! ۱۴ استخوان شکسته و ۳۳ سال استخوان لای زخم… مرتضی در سپاه مدافعان خرمشهر، عمر جنگ به ۱۰ روز نرسیده غیبش زد. «چه بلایی سر مرتضی آمده بود؟» این شده بود معمای بچه ها! آیا غریب و تنها در گوشه ای از خرمشهر به شهادت رسیده بود؟ آیا اسیر شده بود؟ آیا پیکرش را سوزانده بودند؟ آیا…؟ آیا…؟ بعد از ۳۳ سال، به همه این اما و اگرها، شهید خود پاسخ داد، با پیکری رنجور از شکنجه و مدفون در خاک اردوگاه الرمادی!
از ۵۹ تا ۹۲ می شود ۳۳ سال… ۳۳ سال انتظار، ۳۳ سال گوش به زنگ بودن، اما از ۵۹ تا ۶۷ می شود ۸ سال… ۸ سال دفاع مقدس بی سنگر در انفرادی الرمادی!
از ۵۹ تا ۹۲ می شود ۳۳ سال… اما از ۶۷ تا ۹۲ می شود ۲۵ سال… ۲۵ سال شهادت…
این نام را به خاطر بسپارید: «شهید مرتضای رفیعی دستجردی …» کاش این نام طولانی تر بود تا از آن گذر نمی کردیم! کدام خیابان، کدام اتوبان، کدام کوچه، و کدامین عدد، این نام بلند را تاب می آورد؟! قله ای، کوهی، بلندایی مگر برازنده شکوه مقاومت سردار انتظار باشد… شاید!
راستی، شهید مقاومت در اسارت! شهید بعد از قطعنامه! شهید زمان صلح! شهید این روزها! بعد از این همه سال، آمده ای که چه بگویی؟! دقیقا چه بگویی؟! ما که داشتیم زندگی مان را می کردیم… جنگ! نمی دانم این از بی معرفتی توست یا از اوج معرفتت که ما هم بی خیال می شویم، تو دست از سر ما برنمی داری!
جنگ جنگ جنگ! ما که اول گفتیم آنقدرها هم که ظاهرت نشان می دهد، بی معرفت نیستی؛ اما تو هم دیگر از جان ما چه می خواهی؟ جنگ! با ما در لفافه حرف نزن…
میکن هر چیزی یه وقتی داره و به موقعش انجام بشه خوبه
حالا حکایت ما و درسا هست
من دیگه حاضر نیستم سر کلاسی برم که پایانش ازمونو این چیزا باشه.از استرس درس بیزارم
ادم درسخونی نیستم ولی به شدت کتابخونم
درس و کلاس و مدرسه ....
بازم مدرسش دیر شد ؟!؟!؟!
الن من دقیقا مثل اکبرعبدی عزیز تو اون سریالم...کلاس های ضمن خدمت رو هم با نیم ساعت و گاهی یه ساعت تاخیر میرم و اصلا اهمیت نداره که استاد مربوطه ناراحت میشه یا نه؟؟!!
مهم ساعاتیه که برات میخوره و میتونی به پشتوانه ی اون ساعتها کارشناس خبره رو بگیری و 10 شاهی حقوقت بره بالا تا بتونی کمی کمر راست کنی و همین....دقیقا همین....
عرض "ارادت بک" خدمت آقا محسن عزیز خودمان
این بلاگ‌اسکای حقیقتاً پیش خودش چه فکری کرده که فونت کدهایش را blurry کرده؟ مسئولین بیایند پاسخگو باشند #بابک حان اسحاقی
سلام
من چهار سال تو خوابگاه زندگی کردم. بین همه جور ادمی. بین یک عالمه کثیفی. ولی هیچ وقت چندشم نمی شد. اما الان کافیه پام رو از خونه بذارم بیرون. نسبت به همه چی آلارم نشون می دم! چندشم می شه. من اون من نیستم! و نمی دونم چرا!...
دقیقا مثل هون مطلبی که مهربان گفت برای من هم اتفاق افتاده و اینکه باز هم نمی دونم چرا؟!
اصن حسش نیس!
http://oknews.blogsky.com/1392/07/23/post-249/
سلام جناب باقرلو اینقدر سیگار نکش برادر آخر کار دست خودت میدی شما که اینقدر نسبت به مسایل اطرافت ریز بین وتیز بینی کاش یه کم به این پروسه سیگار کشیدن دقت کنی ببینی چه کار پوچ ومسخره ایست نکش برادر نکش اینقدر سیگار نکش
سر کلاس نشستن زیاد سخت نیست، سختی‌ش اینجاست که هی به خودت بگی من اینجا چکار می‌کنم؟ این استاده کیه؟ اصلا این دانشگاه مزخرف چرا باید دانشگاه من باشه؟ میدونی؟ اینها همه‌ش وقتی ناشی میشه که تو به یه چی دیگه علاقه داشته باشی و انگار یکجور مجبور شدی با یه چی دیگه زندگی کنی
.....