درباره من
پیوندها
دسته‌ها
- روزنوشت 292
- کوت آه 114
- نظربازی 13
- خبرتلغراف 21
- نستعلیقات 2
- چند شماره ای 16
- هذیان های خط خطی 29
- عقاید تک نفره 108
- فقطعکس 25
- خودت بخون خودت ببین 58
- تاواریشانه 18
- خوشم میاد بدم میاد 4
- پیشآپدیت 8
- سه تصویر کات 7
- شیرزاد 10
- دوووربین 10
- نامه های کرگدن به محسن 4
- دیگران نوشت 17
- بازی وبلاگی 16
- خیلی شخصی 9
- سه اپیزودی 6
- تشکرجات 6
- پست صوتی 3
- خاطره باز 19
- مغزهای شیطون بلا ! 3
- پست رمزدار 1
- عمه ناهید 4
- سینما سینما 4
- تولدانه 5
- سفرنامه 2
- بامززه جات! 21
- عشق احتمالن یعنی ... 1
- شـــــــعـــــــ ر 14
- از پشت عینک من 6
- لغتنامهء شخصی 1
- خواب دیدم خواب می دیدم 3
- سر چی ببندیم ؟! 1
- کاریکاتور ... پس که اینطور 2
- موسیقآوا 3
- پُش وانتی ! 1
جدیدترین یادداشت‌ها
همهبایگانی
- آذر 1393 4
- آبان 1393 12
- مهر 1393 6
- شهریور 1393 7
- مرداد 1393 14
- تیر 1393 14
- خرداد 1393 7
- اردیبهشت 1393 9
- فروردین 1393 4
- اسفند 1392 21
- بهمن 1392 16
- دی 1392 21
- آذر 1392 19
- آبان 1392 28
- مهر 1392 19
- شهریور 1392 13
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 9
- خرداد 1392 14
- اردیبهشت 1392 11
- فروردین 1392 17
- اسفند 1391 17
- بهمن 1391 19
- دی 1391 15
- آذر 1391 18
- آبان 1391 15
- مهر 1391 13
- شهریور 1391 20
- مرداد 1391 21
- تیر 1391 20
- خرداد 1391 22
- اردیبهشت 1391 25
- فروردین 1391 25
- اسفند 1390 22
- بهمن 1390 18
- دی 1390 22
- آذر 1390 28
- آبان 1390 23
- مهر 1390 23
- شهریور 1390 30
- مرداد 1390 19
- تیر 1390 21
- خرداد 1390 24
- اردیبهشت 1390 20
- فروردین 1390 20
- اسفند 1389 25
- بهمن 1389 7
- دی 1389 17
- آذر 1389 32
- آبان 1389 34
- مهر 1389 25
- شهریور 1389 18
سرزمین سلول های خاکستری
آدم کم کم سنش که بالا میرود برهه های زمانی مختلف زندگیش هر کدام توی ذهنش میشود یک پازل کهنه و رنگ و رو رفته با قطعه های خالی کم یا زیاد ... مثلن من از دبستانم هیچ یادم نیست ، طوری که انگار چنین برهه ای در زندگیم وجود نداشته اصلن ... از پازل دوران راهنماییم ولی قطعه های خیلی کمی گم شده ، اسم معلم ها و دوستانم یادم هست و کللی خاطره ... پازل دبیرستان هم به سرنوشت دبستان دچار است برخلاف سربازی ... اما عجیب ترینش پازل دانشگاه است که با وجود اینکه خیلی سال ازش نگذشته اما انگار هرگز هیچوخت من از درب آن دانشکدهء پل گیشا پا توو نگذاشته ام ... اگر عباس با آن حافظهء شگفت انگیزش نبود که اسامی و خاطره های این دوران را بازسازی و یادآوری کند به کل میتوانستم منکرش بشوم ... برایم جالب است که جددن چرا اینطوری ست و برای قطعات این پازل ها چه اتفاقی می افتد در سرزمین سلول های خاکستری ...
دلیل علمی این فراموش کردن های پازلی نمیدانم چیست اما آدم بهتش میگیرد از اینکه روزهایی را که انقدرها دور و دیر نبوده اینطوری فراموش میکند!
دیروز یه فیلمی میدیدم که الان هرچی فکر کردم اسمش یادم نیومد! اما دیالوگ جالبی داشت:
خاطرات خیلی عجیبن، در نهایت خوباش یادمون میمونه ، بداش یادمون میره
هر دورانیکه بیشتر به آدم خوش بگذره اون دوران ماندنی نه خوشی پولی خوشی عاطفی
نگران نباش ... دردی است مشترک
توی حیاط اصلی املاک دکتر آزاد
توی حیاط پشتی از هفت دولت آزاد.....
اینو که دیگه یادت نرفته؟
یه چیزی هم این وسط هست که از همه چی بدتره
خاطراتی که میخوای از یاد ببری و نمیرن که نمیرن
هر جا که باشی..در بهترین حال و روز...توی اوج خنده و سرخوشی..یهو یه رگه ای از اون خاطرات میاد و گرد وخاک به پا میکنه و تو میمونی و فضای مه گرفته ی ذهنت.
من اما همیشه و همه جا لحظه لحظه ی گذشته را دوباره زندگی می کنم... نوشافرین رمان سال بلوا در یکی از مونولوگ هایش می گوید: من چه یادی دارم همه در یاد منند و. ..
من هم همیشه با خودم می گویم که چه یادی دارم!
من الان حسودیم شد به این دوست شما که چقدر خوب یادشونه.
گاهی بهتره اصلا یادمون نباشه ها.راحتتر میگذره زندگی
من که الهی شکر حافظه خوبی دارم و تقریبا تمام دوره های مختلف زندگیم رو میتونم با جزئیات شرح بدم..مخصوصا اون اتفاق بداش که کمر شکن بودن
شایدهمیشه اون چیزایی باقی میمونه و سلول های خاکستری خوب ازشون حفاظت میکنه
که برامون جدی بودن ..خاص بودن..حس تعلق به اون محیط و اون سال و اون آدمها داشتیم..که عمدا خواستیم بمونن تا گاهی بخاطر یاداوری اونها رنگ زندگیمونو تغییر بدیم.